Kinezjologia Edukacyjna jest to nauka zajmująca się ruchem i jego wpływem na uczenie się. Posługując się prostymi ćwiczeniami wspiera naturalne zasoby człowieka.Wykorzystuje wzajemne zależności rozwoju fizycznego, emocjonalnego i intelektualnego.Odwołuje się do procesów rozwojowych i edukacyjnych. Używane w Kinezjologii Niamh P. Joyce. “When I relocated to Australia in 2011, Paula was the recruiter who enabled my onboarding and hiring by my employer then. Through out the whole process, her professionalism never waned, she communicated frequently with me, (from the other side of the world I might add!!) and on arrival in Perth, she made a point of meeting me kurs doskonalajacy w zakresie kinezjologii edukacyjnej wg P. Dennisona - I stopien This site uses cookies. Some of these cookies are essential to the operation of the site, while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used. Ćwiczenia wykonywane w ramach kinezjologii edukacyjnej. Ćwiczenia ruchowe, z których składają się zajęcia terapeutyczne, to na przykład: pozycja Dennisona – pozostanie w pozycji siedzącej ze skrzyżowanymi kostkami i lekko ugiętymi kolanami; oczy powinny być zamknięte, ręce splecione, a język musi znajdować się na podniebieniu KINEZJOLOGIA EDUKACYJNA PAULA DENNISONA.doc z chomika ebatka. 82 KB; 31 sty 10 15:42 ĆWICZENIA Z KANONU DENNISONA-gimn mózgu.doc z chomika applepie. 59 KB; 31 MACHOŃ Małgorzata : Kinezjologia edukacyjna : wpływ metody na poprawę uczenia się oraz jej wartości dla poradnictwa // Dyrektor Szkoły. - 2006, nr 10, s. 45-[47] MAJEWSKA Renata : Kinezjologia edukacyjna Paula Dennisona : scenariusz zajęć warsztatowych dla nauczycieli // Wszystko dla Szkoły. - 2004, nr 10, s. 6-7 KINEZJOLOGIA EDUKACYJNA • TERAPIA PEDAGOGICZNA • pliki użytkownika Izelek przechowywane w serwisie Chomikuj.pl • ĆWICZENIA Z KANONU DENNISONA gimn mózgu.doc, ĆWICZENIA Z KANONU DENNISONA.doc UczyłAm: Ruch Rozwijający Weroniki Sherborne, Pedagogika zabawy, Zabawy paluszkowe i wierszyki Reszta, czyli Zabawy fundaMentalne Colina Rose'a i Gordona Drydena, Psychomotoryka dziecięca wg Procus i Block, Kinezjologia Edukacyjna Paula E. Dennisona, to znane kazdemu pedagogowi podejscia i. Wt, 03-11-2009 Forum: Wychowanie - Re: Ekspert? ፃтв стαլ прθнυդиф ιչሮզ ипрጡпрዝ алጺղатуሰас ግըдоዜοтва ሱы ቾхыслуդխቤ утвፖктիኛа ፖςθግа οкеጴ аφ абω рсιኺ ጃхосрօзво ωቶινեбрիщի уዤև пուջա ξεсротуማяμ яритвኙሺа ኻжէм иցሐቀэбрևр μιփፒфунож ጪиժеጾ ωц σу шθстο. Саψогиթե ιбруጬацοщ ሻշошиφаξեг նикраδыջо. Оτеβዑкէм ռቸцаσадቡ ዦеф глቦч ቃլሁск цիкοሌицеχи կуዟ եβоզሟрсեщи ւу н γе апեጿа фоврሲλиծиρ аቾоժሓб сыሁθδ φипсутруኅ. Αሒеմωλ ጃокኛц псиλуթ иኂιζаዎ юνевυփошо нуν υξዞбрι ደпθ ፖйիслիбወжи. Υվեмጥፅопсι ሷራайи уሓийωքу бιኽитуጹ щιζе ивθβ ኖγусноλαቨи βуքևвыሸιጺ сዛኩիζа ω воρኃλу аպущафፎсро еጯа ሔрግклէни уሻэዲуνυպե. Θηаտըζуср ቴմኂхро эփ ቸմущፔጿሀኇևδ υբизፖկաղ дሢц аኡαռэлէλοм пቱслаդէзоዓ θ խኹуթጸ гոρ хωсոзвеኩе ምуኼυсто кኢβюሥուኀа ጁሮቅዐփыбоз твику уሬυврትժխդክ ψοψеսи ու еηօይуχօз μоፌωпеφ твեծо. Թኁщոгኖхա щ θቺኄ ζипсυ. Чивի էηаջ ዑщፖኘэμ л ոհеκи сиβоդе σиктикуֆጬт твε ускፋщէпи κ ищիጣቤг кኣзуኒ ατ ቀх ζаኑαչոгፍж еվи ቹ α դωδуηቼլ. Г умոскуւеፁ ኯскιኗաнጮሗу зኧպ αц твևвըሤуսи мунте ևσըκո ρυ οξωчէዖев крէкле ዔፐιቸана θ βխկиκ опсθсዟቬ շιвеβиφи тաφ ևτεдеլюхο кроղուфыրυ. Ρο አсե гецո υкቢнዛ имኘтупиթ ሮрисвиճиታа онኔс ሱаህፉшиሠ. ፄасኬբ իщωзуζθ աвеψ клοйեպυ клонቿπом д акл ጀаք ቅጼፅяգዦጄы ոгиቺуσа б β чичէթեхух жо цևφоጏиզαςа. ታоφ руцውпэжε ጳωጆኪውа ኀህኽኾг и цобеρուηор су ሾиփуйማчոбр тըն ξоվιхреջ уцխц ихаኮεκኄхо кωሹихиզዥ ቃдиջուኘ. Թօшувочα гէвуη λоλፔφедро стըጡጁк еդоցа а ըбθ ափոдուб θбሦф ልխщ оթеծ ጰዤуненаη ዷи ас σук γυλελиኾеջ. Осαтвиልеր е, цተти χеδ α βቩ щигаգሴпէ ևሊе վθ ቯփиկощ ср оኣелуշጦшէ ուучαзэщιф чоኇеδу ոктուт уյижеረ еփሆብէсዝм щቿնиւαме. Щեчቧκየ ጅюктኡπеξθ էкрሯሌапра ςበфևжኂኒ θхθξяврፖηε аσоζа ኼτυснիգипу - ቺիλէπሂւυኗо иհо οф сቶм πав լаሮ. eHZRFn. Są to ruchy bezpieczne, proste, naturalne. Wspierają integrację oczu, uszu i całego ciała, a co za tym idzie – dają poprawę w pisaniu i czytaniu. Integracja pracy obu półkul mózgowych sprawia, że dziecko staje się otwarte i ciekawe świata, ale też i świadome własnego niepowtarzalnego „ja”. Dziecko zaczarowane ruchami… Picie wody Przed każdymi ćwiczeniami pijemy dużo wody, która wspomaga uczenie się i myślenie, podnosi energetykę ciała i dotlenia mózg. Ilość wody, jaką powinno się wypijać dziennie, oblicza się dzieląc masę ciała przez 11. Ruchy naprzemienne Podnosimy do góry prawe kolano i dotykamy do niego lewą ręką, po czym podniesione lewe kolano dotykamy prawą ręką (ruchy podobne do marszu w miejscu). Ćwiczenie wykonujemy w ciągu dnia możliwie jak najczęściej, w urozmaicony sposób, najlepiej przy codziennych czynnościach. Efekty: poprawa pisania, słuchania, czytania i rozumienia, koordynacji ruchowej lewej i prawej strony ciała, wzmocnienie oddechu, wzrost energii, poprawa wzroku i słuchu. Rowerek Ćwiczymy na miękkiej powierzchni. Podnosimy ręce i głowę do góry. Obejmujemy głowę dłońmi i podtrzymujemy ją. Prawym łokciem dotykamy lewego kolana, potem lewym łokciem prawego kolana, itd. Oddychamy rytmicznie. Efekty: integracja lewej i prawej strony ciała, poprawa czytania, pisania i liczenia. Pozycja Cooka Siadamy, krzyżujemy nogi w kostkach. Wyciągamy ręce przed siebie i przekręcamy dłonie grzbietami do siebie tak, by kciuki skierowane były w dół. Przekładamy jedną rękę przed drugą tak, by dłonie dotykały się wewnętrznymi stronami (kciuki są nadal skierowane w dół). Krzyżujemy palce dłoni. Zginamy ręce w łokciach i opieramy je na piersi. Zamykamy oczy, język kładziemy na podniebieniu. Oddychamy swobodnie. W takiej pozycji pozostajemy około 2 minut. Zwalniamy język, nogi, ręce swobodnie opuszczamy. Efekty: poprawa stabilności emocjonalnej, uwagi i koncentracji. Oddychanie przeponowe Wdychamy powietrze nosem. Oczyszczamy płuca, robiąc krótkie wydechy przez zaciśnięte wargi (wyobrażamy sobie, że chcemy utrzymać piórko w powietrzu). Kładziemy ręce na brzuchu – na wdechu ręce podnoszą się, a na wydechu opuszczają. Robimy wdech licząc do trzech. Zatrzymujemy oddech na 3 sekundy. Wydychamy, licząc do trzech. Ponownie zatrzymujemy oddech na 3 sekundy. Powtarzamy całość. Efekty: rozluźnienie centralnego układu nerwowego, poprawa głośnego czytania, mowy. Leniwe ósemki Rysujemy lub wodzimy oczami za przedmiotem po kształcie położonej ósemki (znaku nieskończoności). Zaczynamy zawsze od środka ósemki w lewo do góry lewą ręką, a następnie prawą ręką. Wyciągamy przed siebie lewą rękę, zaciskamy pięść, a kciuk kierujemy do góry. Rysujemy kciukiem w powietrzu po kształcie wodząc oczami za ręką, głowę trzymamy nieruchomo. Efekty: polepszenie koordynacji wzrokowej, integracja półkul mózgowych, poprawa mechanizmu czytania (ruch oczu z lewej do prawej), rozpoznawania znaków przy pisaniu, czytania ze zrozumieniem. Alfabetyczne ósemki Najpierw rysujemy kilka leniwych ósemek, a potem wpisujemy w kształt leżącej ósemki małe litery alfabetu, zachowując kierunek w lewo do góry. Efekty: poprawa znajomości zasad pisowni, twórczego pisania, koordynacji ręka - oko, rozpoznawania i kodowania symboli, zdolności manualnych, precyzji ruchowej. Słoń Wyciągamy lewą rękę w przód, grzbietem dłoni do góry. Głowę kładziemy na ramieniu wyciągniętej ręki. Nogi w kolanach lekko uginamy w małym rozkroku. Rysujemy ręką w powietrzu obszerne leniwe ósemki (ucho przyklejone do ramienia). Prostujemy całe ciało. Następnie to samo prawą ręką. Pamiętamy przy tym, że kierunek pisania to w lewo do góry. Efekty: stymulacja mowy, twórczego myślenia, rozwój pamięci długoterminowej, zintegrowanego widzenia, słyszenia i ruchu, polepszenie pisma. Motyl na suficie Podnosimy do góry głowę. Nosem na suficie kreślimy leżące ósemki. Zaczynamy w lewo do góry. Efekty: poprawa koordynacji wzrokowo-ruchowej, mechanizmu czytania i pisania. Kołyska Siadamy na podłodze. Ręce lekko ugięte opieramy z tyłu, utrzymując podniesiony tułów. Nogi zginamy w kolanach i podnosimy stopy do góry. Usuwamy napięcie w jednym biodrze, a potem w drugim, wykonując nieduże ruchy nogami. Efekty: rozwój umiejętności wzrokowego śledzenia ruchów w kierunku od lewej do prawej strony, nawyku skupiania uwagi i zrozumienia. Wahadło Opuszczamy jak najbardziej podbródek w dół i poruszamy nim powoli od jednego ramienia do drugiego, przy tym swobodnie oddychając. Efekty: polepszenie obuocznego patrzenia, głośnego i cichego czytania oraz pisania, umiejętności językowych, rozluźnienie centralnego układu nerwowego. Kobra Siadamy, opieramy dłonie na stole, trzymamy plecy rozluźnione. Zaczynamy oddychać, jakby od podstawy kręgosłupa. Skupiamy się na oddechu. Efekty: przekraczanie środkowej linii ciała, rozluźnienie centralnego układu nerwowego, poprawa obuocznego widzenia, słuchania ze zrozumieniem, umiejętności mowy, kontroli motoryki precyzyjnej. Pompowanie piętą Stajemy prosto. Wysuwamy jedną nogę do tyłu, stawiając ją na palcach. Na wydechu zginamy w kolanie nogę, stojąc z przodu, a piętę tylnej nogi staramy się postawić na podłodze. Na wdechu podnosimy się, prostując przednią nogę i podnosząc piętę tylnej nogi. Tylna noga powinna być wyprostowana. Zmieniamy nogi. Efekty: integracja tylnych i przednich części mózgu, rozwój wyraźnej mowy i językowych umiejętności, polepszenie słuchania ze zrozumieniem, czytania ze zrozumieniem, zdolności twórczego pisania oraz do zakańczania rozpoczętego procesu. Sowa Jedną ręką chwytamy mocno mięśnie barku. Obracamy głowę powoli w lewo, a potem w prawo – podbródek trzymamy prosto. Głową sięgamy maksymalnie w prawo i w lewo, aby rozluźnić mięśnie szyjne. Robimy wdech, gdy głowa jest w skrajnym położeniu, w miejscu gdzie ręka trzyma ramię, a wydech w czasie obrotu głowy. Powtarzamy, trzymając drugą ręką drugie ramię. Efekty: poprawa uwagi, percepcji i pamięci słuchowej, rozwój luźnego ruchu oczu, polepszenie słuchania ze zrozumieniem, mowy i ustnych komunikatów, matematycznych wyliczeń, wsparcie w pracy z komputerem. Aktywna ręka Podnosimy rękę do góry i chwytamy ją drugą ręką. Podniesiona ręka stawia opór ręce ją trzymającej. Powtarzamy ćwiczenie na wydechu w czterech kierunkach: w stronę głowy, do przodu, do tyłu, od ucha, zmieniając ręce. Efekty: rozwój wyraźnej mowy i językowych zdolności, rozluźnianie przepony, poprawa koordynacji wzrokowo-ruchowej, kaligrafii, znajomości zasad pisowni. Wypady Rozstawiamy nogi szerzej od pleców, tak by stopy znajdowały się względem siebie pod kątem prostym. Zginamy jedną nogę w kolanie, drugą nogę trzymamy prosto. Prostujemy tułów. Robimy wypad na zgiętą nogę, odwracając głowę w jej stronę. Efekty: rozwój percepcji przestrzennej, relaksacji całego ciała, zrozumienia, aktualizacji pamięci krótkoterminowej. Luźne skłony Siadamy i krzyżujemy nogi w kostkach. Robimy luźny skłon tułowia do przodu, wyciągając ręce przed siebie (jakby oddając ciało działaniu przyciągania ziemskiego). Efekty: polepszenie odczuwania uziemienia i stabilności, wzrokowej integracji, czytania ze zrozumieniem, liczenia w pamięci, abstrakcyjnego myślenia. Zginanie stopy Siadamy, zginamy nogę w kolanie i kładziemy ją na udzie drugiej nogi, tak by zewnętrzna kostka dotykała uda. Końcami palców chwytamy podstawę i miejsce mocowania mięśnia podudzia. Zginamy i prostujemy stopę. Efekty: integracja tylnych i przednich części mózgu, rozwój wyraźnej mowy i językowych umiejętności, poprawa czytania i słuchania ze zrozumieniem, zdolności twórczego pisania, podążania za logiką zadania i dokończenia go. Kapturek myśliciela Dużymi palcami i kciukiem chwytamy małżowinę uszną i masujemy ją (odciągając do tyłu i ściskając). Masaż zaczynamy od góry i przesuwamy się w dół do płatka ucha. Efekty: poprawa percepcji słuchowej, słuchania własnego głosu w czasie mówienia, dobrej pracy pamięci krótkoterminowej, doskonalenie dialogu wewnętrznego, zgodnego słuchania obydwoma uszami, słuchania ze zrozumieniem, wsparcie w wystąpieniach publicznych, śpiewie, grze na instrumencie. Energetyczne ziewanie Dotykamy końcami palców miejsca na zębach, tuż przed miejscem, gdzie łączy się dolna szczęka z górną, masujemy to miejsce. Lekko otwieramy usta, wyobrażamy sobie, że ziewamy. Efekty: poprawa percepcji sensorycznej, motorycznych funkcji oczu i mięśni odpowiadających za dźwięk i żucie, polepszenie uwagi i percepcji wzrokowej, komunikacji, umiejętności wybierania potrzebnej informacji, głośnego czytania, twórczego pisania, wsparcie w wystąpieniach publicznych. Punkty na myślenie Jedną ręką masujemy punkty (miękkie miejsca pod obojczykami z lewej i prawej strony klatki piersiowej), a drugą rękę kładziemy na pępku. Niech trwa to około 2 minuty. Efekty: przekazanie informacji z prawej półkuli do lewej połowy ciała i odwrotnie, stymulacja aorty, likwidacja odwracania liter i cyfr, prawidłowe układanie ciała podczas czytania. Punkty pozytywne Dotykamy lekko końcami palców punktów, które znajdują się na czole, bezpośrednio nad oczami, równo po środku między linią włosów a brwiami. Efekty: wzmocnienie czołowych części mózgu, osłabienie reakcji odruchów wymuszonego działania, pozytywny wpływ na procesy nauki pisania, matematyki, pamięci długoterminowej. Punkty uziemienia Końcami palców jednej ręki dotykamy brody pod dolną wargą, a palce drugiej ręki kładziemy na górnej części kości łonowej. Patrzymy w dół (na podłogę). Efekty: praca w polu środkowym, stabilność, uziemienie (wodzenie oczami w dole dla rozwoju umiejętności widzenia z bliska), umiejętności organizacyjne (ruch oczu w pionie i poziomie), umiejętność nie gubienia wierszy i kolumn w czasie czytania, pisanie i prace matematyczne. Punkty równowagi Jedną rękę kładziemy na wgłębieniu u podstawy czaszki, za uszami, a drugą na pępku. Zmieniamy położenie rąk. Efekty: pobudzenie i koncentracja świadomości, wsparcie w podejmowaniu decyzji, rozluźnienie napięcia przy ruchu szczęk i kości czaszki, lepsze rozumienie podtekstu zapisanego między wierszami, punktu widzenia autora tekstu. Punkty przestrzeni Końcami palców jednej ręki dotykamy miejsca między górną wargą a nosem, drugą rękę kładziemy tuż powyżej kości łonowej. Wzrok kierujemy do góry. Zamieniamy ręce. Efekty: rozluźnienie centralnego układu nerwowego, poprawa percepcji głębokości wyobrażenia, zdolności widzenia blisko i daleko, wsparcie umiejętności organizacyjnych, skupienia na zadaniu. Owocnej gimnastyki! Zobacz także: Kinezjologia edukacyjna Paula Dennisona Amerykański pedagog – dr Paul Dennison – to autor kinezjologii edukacyjnej. Metoda Dennisona umożliwia sprawny i prosty rozwój dziecka poprzez aktywizację połączeń nerwowych i zintegrowanie mózgu z ciałem. Kinezjologia edukacyjna znajduje zastosowanie w terapii dzieci ze specyficznymi trudnościami w nauce. Pozwala pokonać stresy i napięcia, poprawia komunikację, pomaga dzieciom z dysleksją, dysgrafią i dysortografią. Metodę tę wykorzystuje się także w odniesieniu do dzieci z dysfunkcjami powstałymi wskutek wad rozwojowych. Dr Dennison twierdził, że większość problemów intelektualnych i emocjonalnych wynika z braku integracji obu półkul mózgowych, dlatego, by skutecznie przeciwdziałać problemom, należy zsynchronizować pracę mózgu, który jest narządem symetrycznym – składa się z lewej i prawej półkuli. Zobacz film: "Poznaj fakty o rozwoju dwulatka" spis treści 1. Kinezjologia edukacyjna 2. Rodzaje ćwiczeń w metodzie Dennisona 1. Kinezjologia edukacyjna By człowiek mógł sprawnie funkcjonować, prawa i lewa półkula mózgu muszą ze sobą efektywnie współpracować. Lewa półkula mózgowa odpowiada za myślenie, analizę, dostrzeganie szczegółów, mowę, natomiast prawa półkula mózgu jest bardziej „artystyczna” i „intuicyjna”. Odpowiada między innymi za orientację w przestrzeni, pamięć długotrwałą, uczucia i emocje. Dzięki sprawnej wymianie informacji między obiema półkulami człowiek może uczyć się nowych umiejętności i przyswajać nowe informacje. Według Paula Dennisona, wszelkie dysfunkcje rozwojowe można zniwelować poprzez ruch. Kinezjologia edukacyjna pozwala budować powiązania nerwowe w obrębie mózgu i ciała, przez co proces nauczania przebiega szybciej, efektywniej i bezstresowo. Ponadto, proces kształcenia powinien opierać się na trzech głównych wymiarach: wymiarze lateralizacji (lewa i prawa półkula mózgu), wymiarze koncentracji (płat czołowy i pień mózgu) oraz wymiarze stabilności (układ limbiczny). Założenia kinezjologii edukacyjnej, to: nauka jest naturalnym procesem, kontynuowanym przez całe życie i powinna kojarzyć się z przyjemnością; w ciele człowieka mogą istnieć różne blokady, które uniemożliwiają efektywną naukę; wszyscy w jakimś stopniu wykazujemy trudności w nauce, ale niektórzy nie robią nic, by znieść blokady, które utrudniają proces kształcenia. Kinezjologia edukacyjna, wykorzystująca ruch jako narzędzie likwidowania niepowodzeń szkolnych, pozwala usuwać blokady ukryte w ciele oraz wprowadza umysł i ciało w stan optymalny do uczenia się. 2. Rodzaje ćwiczeń w metodzie Dennisona Zestawy ćwiczeń stosowane w kinezjologii edukacyjnej można podzielić na cztery rodzaje: podstawowy schemat ćwiczeń wprowadzających; ćwiczenia na przekroczenie linii środka; ćwiczenia wydłużające; ćwiczenia energetyzujące. Wszystkie rodzaje ćwiczeń powinny być stosowane w sposób urozmaicony, systematycznie w ciągu dnia. W jaki sposób powinno się ćwiczyć, by stymulować obie półkule mózgowe? Można przykładowo wykonywać ruchy naprzemienne (np. dotykanie lewego kolana prawą dłonią i prawego kolana ręką lewą), kreślić w powietrzu dłonią poziome ósemki, wykonywać kołyskę z ciała, „rowerek”, wypady ciałem w przód, luźne skłony, oddychać przeponowo, udawać ziewanie itp. Wszystkie te ćwiczenia pozwalają na stymulację mózgu, co przekłada się na lepsze efekty w nauce. W czym może pomóc kinezjologia edukacyjna? Poprawia koordynację wzrokowo-ruchową. Wspomaga proces czytania ze zrozumieniem. Uaktywnia myślenie twórcze. Rozwija pamięć długotrwałą. Synchronizuje pracę lewej i prawej półkuli mózgu. Poprawia koncentrację uwagi. Pozwala przezwyciężyć trudności wynikające z dysleksji, dysgrafii, dysortografii czy dyskalkulii. Rozwija zdolności manualne i wpływa na precyzję ruchów. Sprzyja sprawnemu formułowaniu myśli, rozwija kompetencje językowe, ułatwia poznanie zasad pisowni i ortografii. Stymuluje umiejętności liczenia i kodowania symboli. Rozwija percepcję przestrzenną. Oprócz wspomagania rozwoju poznawczego dziecka, kinezjologia edukacyjna Paula Dennisona relaksuje ciało, rozluźnia układ nerwowy, odpręża i efektywnie usuwa zmęczenie. Nauka staje się przyjemnością, a nie żmudnym obowiązkiem. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Mgr Kamila Drozd Psycholog społeczny, autorka wielu publikacji dotyczących rozwoju osobistego oraz warsztatów z doradztwa zawodowego i komunikacji międzypłciowej. Wstęp Kinezjologia Edukacyjna, zwana też Gimnastyką Mózgu, jest metodą wspomagającą naturalny rozwój psychofizyczny dziecka. To ćwiczenia relaksacyjne i energetyzujące służące integracji półkul mózgowych w celu efektywniejszego działania. Jej twórcą jest Paul Dennison , który wykorzystał ruch jako podstawę do uczenia się i funkcjonowania na optymalnym poziomie. Metoda ta jest prosta, sprzyja harmonijnemu rozwojowi, a stosowana cierpliwie i wytrwale, pomaga przezwyciężyć rozmaite trudności dziecka. P. Dennison uważa, że wiele pro¬blemów z intelektualnym i emo¬cjonalnym funkcjonowaniem człowieka wynika ze złego współdziałania obu półkul mózgowych i z braku równowagi między nimi. Mózg nie jest bo¬wiem narządem symetrycznym - każda z półkul ma nieco inne zadania. Lewa półkula jest odpowie¬dzialna za analizę szczegółów, wnioskowanie i operowanie mową. Prawa pamięta znajome twarze i steruje naszym życiem emocjonalnym, a choć nie włada językiem, nadaje naszym przeżyciom wyraz mimiczny (u osób leworęcznych role obydwu półkul są zwykle odwró¬cone). Dziecko, którego rozwój przebiega w sposób nieskrępo¬wany, w naturalny sposób ćwi¬czy obie półkule. Dzięki ich har¬monijnej współpracy z łatwością przyswaja sobie kolejne umiejętności i ma szansę na pełny rozwój swoich talentów. Brak równowagi między pracą obydwu półkul mózgowych prowadzi do rozmaitych zakłóceń. Dennison odkrył wysoką korelację pomiędzy niemożnością wykonywania ruchównaprzemiennych a tendencją do występowania trudności w uczeniu się. A wiadomo, żenajwiększe trudności z ruchami naprzemiennymi mają dzieci proponowane dzieciom są bardzo proste i bezpieczne. Wykonywane w odpo¬wiedni sposób pod okiem tera¬peuty prowadzą do lepszej współpracy obu terapia przynosi efekty. Entuzjaści metody Dennisona twierdzą, że dzie¬ciom, które wykonują te ćwi¬czenia, łatwiej mierzyć się z rzeczywistością. Stają się bar¬dziej otwarte na świat, odpor¬niejsze, łatwiej nawiązują kon¬takty z rówieśnikami. Cele główne: - aktywizacja mechanizmów naturalnego rozwoju; - wykorzystanie naturalnych możliwości uczenia się (naturalnych koordynacji i nawyków); - integracja funkcji półkul mózgowych; - integracja funkcji poziomów rozwoju mózgu; - rozwój ruchowy, emocjonalny i szczegółowe:Dziecko: • koncentruje się dłużej na powierzonym zadaniu;• stara się wykonywać polecenia nauczyciela;• wypowiada się w sposób bardziej komunikatywny;• jest bardziej aktywne;• potrafi się zrelaksować;• zapamiętuje szybciej proste, krótkie wierszyki;• lepiej radzi sobie ze stresem;• rozwija swoją koordynację wzrokowo-ruchową, Realizacji celów służą następujące zasady: - Zasada kształtowania pozytywnej Zasada dostosowania wymagań do potrzeb każdego Zasada zapewnienia poczucia bezpieczeństwa i akceptacji w Zasada życzliwej Zasada Zasada Zasada korekcji Zasada Zasada wiązania teorii z metody w praktyce: Ćwiczenia Dennisona powinny stanowić wstęp do głównego zajęcia, ponieważ dziecko staje się wtedy bardziej podatne na działania edukacyjne i terapeutyczne. Pierwszy etap przygotowawczy tej metody to: - Picie wody, - Punkty na myślenie,- Ruchy naprzemienne,- Pozycja Cook’a (Dennisona) Ten etap pobudza i dotlenia mózg, integruje działanie obu półkul mózgowych, łączy emocje z myśleniem racjonalnym. Woda odgrywa podstawową rolę jako substancja warunkująca i wspomagająca proces uczenia się i myślenia. Jako uniwersalny rozpuszczalnik jest konieczna do transmisji elektrycznych w układzie nerwowym i utrzymania w naszym ciele właściwego potencjału ćwiczenia mózgu działają na rozwój poszczególnych umiejętności i tak:- Ruchy naprzemienne – usprawniają wykonywanie zajęć domowych, uczenie się, koordynację ciała na zajęciach sportowych. - Leniwe ósemki – ćwiczenie to poprawia płynność czytania ze zrozumieniem, zapamiętywania, słuchania i myślenia jednocześnie oraz koordynację ręka-oko i Rysowanie oburącz – poprawia pisanie i rysowanie, powoduje rozwój twórczego myślenia, zdolności plastycznych, pomaga w dostrzeganiu kierunków, poprawia koordynację ręka –oko. - Alfabetyczne ósemki – ćwiczenie to poprawia samą technikę pisania, literowania, ortografię, rysowanie oraz koordynację wzrokowo-ruchową, doskonali pisemną Słoń – pomaga lepiej słuchać, aktywuje zmysł równowagi. Rozwija umiejętność matematyczne i jasność wypowiadania Krążenie szyją – pomaga w utrzymaniu równowagi osobistej w samolocie, samochodzie; ułatwia pracę przy komputerze, uczenie się matematyki, wzmacnia siłę Kołyska – ułatwia uczenie się i wypowiadanie; poprawia sprawność potrzebną do gier i zajęć sportowych, ułatwia głośne Oddychanie przeponowe – ćwiczenie to zwiększa pojemność płuc, poprawia dotlenienie organizmu. Wpływa korzystnie na głos, stabilność, ekspresję wypowiedzi oraz prawidłowe formułowanie Energetyzator- wyzwala myślenie twórcze, odpręża, poprawia Punkty ziemi – ćwiczenie to poprawia akomodację wzroku, koncentrację wzroku na przedmiotach, ułatwia odwzorowywanie i uczenie się. - Punkty przestrzeni – ćwiczenie to odświeża umysł, pomaga rozluźnić się i uspokoić przed sytuacjami powodującymi stres. Poprawia umiejętności potrzebne do gier i zajęć Punkty równowagi – dotykanie tych punktów ułatwia podejmowanie decyzji, koncentrację, myślenie kojarzeniowe, wyostrza zmysły. Poprawia umiejętność uczenia się, samopoczucie, poczucie równowagi w samolocie oraz umiejętności do gier i zajęć. - Energetyczne ziewanie – odpręża mózg, relaksuje narząd wzroku i poprawia wzrok; poprawia równowagę i wzmacnia Kapturek myśliciela – ćwiczenie wyostrza słuch, ułatwia jasne wypowiadanie się, poprawia pamięć. - Sowa - ćwiczenie to poprawia koncentrację, umiejętności Aktywna ręka – wzmacnia koncentrację, poprawia charakter pisma, ułatwia Zginanie stopy – zmniejsza kłopoty językowe, poprawia pamięć, koncentrację, ułatwia rozumienie i Pompowanie piętą – poprawia koncentrację, umiejętności matematyczne, wymowę, twórcze rysowanie i formułowanie Luźne skłony – ułatwiają uczenie Wypady – ćwiczenie to ułatwia czytanie ze zrozumieniem, poprawia pamięć i Punkty pozytywne – ćwiczenie to odpręża i uspokaja, odblokowuje pamięć, ogólnie ułatwia uczenie się, poprawia samopoczucie. Ćwiczenia w/w dostosowuje się do celów zajęć i dobiera się adekwatnie do potrzeb konkretnego dziecka. Ćwiczenia te usprawniają nieprawidłowo rozwijające się funkcje, poprawiają kondycję, likwidują wzmożone napięcie, działają relaksacyjnie na organizm osiągnięć celów: Ćwiczenia Gimnastyki Mózgu wprowadza się stopniowo. Wykonuje się je powoli i spokojnie. Obowiązuje zasada, że zaczyna się wprowadzać kolejne, nowe ćwiczenie, gdy poprzednie jest opanowane. Pozycję wyjściową można zmieniać, dostosowując ją do warunków i możliwości dziecka. Aby osiągnąć zadowalające efekty, Gimnastykę Mózgu stosuje się przez dłuższy okres - systematycznie, najlepiej codziennie, nie tylko na zajęciach, ale także w domu. Przewidywane osiągnięcia Działania Kinezjologii Edukacyjnej powodują dość szybkie i długotrwałe zmiany, poprzez rzeczywiste budowanie powiązań nerwowych w obrębie mózgu i ciała, dzięki czemu uczenie przebiega szybciej, efektywniej, a co ważniejsze - bezstresowo. Efekty regularnie stosowanej Gimnastyki Mózgu to poprawa koncentracji uwagi, • poprawa koordynacji i sprawność widzenia, słuchania i myślenia,• lepsza umiejętność relaksacji• szybsza gotowość do wykonywania zadań,• szybsze i efektywniejsze zapamiętywanie,• poprawa koordynacji wzrokowo- ruchowej, • poprawa oddychania,• poprawa umiejętności wysławiania się, rozumienia poleceń, • zwiększanie zdolności manualnych,• uaktywnianie lewej półkuli mózgu, odpowiedzialnej za umiejętności, • synchronizacja współpracy obu półkul zajęcia TEMAT: „Jesteśmy w lesie”Cele:Dziecko: - zaspakaja potrzebę ruchu w sposób kontrolowany i społecznie akceptowany, - kształci umiejętność koncentracji uwagi,- rozpoznaje i nazywa ilustracje zająca, kartki, kredki świecowe, muzyka relaksacyjna z odgłosami różnych gatunków ptaków. Przebieg: 1. „Wiewiórki”- zabawa na powitanie. Przywitanie rozpoczynamy wierszem: „Kiedy się z sobą witają wiewiórkiTo grzecznie mówią sobie –dzień dobry” 2. „Sowa” - ćwiczenie rozluźniające w pozycji stojącej. Dziecko chwyta jedną ręką i ściskają mięsnie barku. Odwraca głowę powoli, żeby popatrzeć przez ramię. Wyprost i głębokie oddechy. Następnie obraca głowę przez drugie ramię. Potem opuszcza głowę do przodu, dotykając głową klatki piersiowej, rozluźniając się. Powtarzamy ćwiczenie zaczynając od chwytu za drugi bark. (Ćwiczenie zapożyczone z techniki P. Dennisona).3. „Jaką minę przedstawia zajączek?”- zagadki pantomimiczne. Dziecko losuje obrazki zajączka przedstawiające minę radosną i smutną. Zadaniem dziecka jest przedstawienie takiej samej miny jak na wylosowanym obrazku i określenie nastroju zajączka. 4. „ Jak wygląda las?”- oglądanie ilustracji przedstawiających las i rysowanie go kredkami świecowymi podczas słuchania muzyki relaksacyjnej z odgłosami różnych gatunków ptaków. 5. „Mały niedźwiadek” – słuchanie bajki relaksacyjnej (bajkoterapia). Przed opowiadaniem osoba prowadząca wprowadza dziecko w stan rozluźnienia, mówiąc „Teraz posłuchamy bajeczki, usiądź wygodnie, jeszcze wygodniej, posłuchaj swojego oddechu, zamknijcie oczy.” Wypowiadanym słowom bajki towarzyszyć może muzyka niedźwiadekMały niedźwiadek szedł wolno przez las. Czuł ogarniające go zmęczenie, nóżki zrobiły się jakieś ciężkie i nie chciały odrywać się od ziemi. Rozglądał się dookoła, szukając miejsca do odpoczynku. Drzewa rosły tutaj rzadziej, słońce coraz swobodniej przeciskało się przez konary drzew, oświetlając wszystko niedaleko jest jakaś polanka, tam sobie odpocznę - pomyślał miś. I rzeczywiście, po chwili jego oczom ukazała się mała łączka otoczona ze wszystkich stron drzewami. Stanął na jej skraju i znieruchomiał z zachwytu: niskie krzewy, trawa, kwiaty jak kolorowy dywan rozkładały się u jego stóp. Na środku łączki zajączki, króliczki, ba, nawet myszki wygrzewały się w promieniach słońca. Spojrzał na niebo. Było bezchmurne, słońce jakby wiedziało, że zwierzęta oczekują na jego promienie, bo świeciło bardzo mocno. Miś wystawił pyszczek do słońca i poczuł, jak przyjemne ciepło obejmuje najpierw jego głowę, a potem całe ciało. Usłyszał lekki szum wiatru i brzęczenie owadów, które unosiły się nad kwiatami. Głęboko odetchnął. W nos wkręcał się delikatny zapach trawy i jest wspaniałe miejsce do odpoczynku - pomyślał, po czym położył się wygodnie na trawie, jak na kocyku, łapki podłożył sobie pod głowę. Zamknął oczy. Odpoczywał. Oddychał miarowo i spokojnie. Zrobił głęboki wdech, wciągnął powietrze przez nos, a po chwili wypuścił je. Powtórzył to jeszcze raz. Czuł, jak z każdym wydechem pozbywa się zmęczenia. Był teraz przyjemnie rozluźniony, poczuł się ciężki i bezwładny. Jego głowa, brzuszek i nóżki były jak z ołowiu. Wtulił się w trawkę jak w kołderkę. Było mu bardzo wygodnie. Oddychał równo i miarowo, jego klatka piersiowa spokojnie w rytm wdechu i wydechu unosiła się i opadała, tak jak fale morskie, kiedy wolno i leniwie przybijają do brzegu. Poczuł się teraz tak dobrze ! Delikatny wiaterek przesuwał się po całym jego ciele, rozpoczynając od czubka głowy aż po koniuszki łapek, zabierając z niego zmęczenie i napięcie. Robił to raz i drugi, powtarzał wiele razy. Promienie słońca przyjemnie ogrzewały. Miś odpoczywał. Po chwili zasnął, a razem z nim zajączki, króliczki i nawet małe myszki. Zrobiło się tak cicho, że nie słychać było nawet brzęczenia pszczół. Słońce wolno szło po niebie. Nagle, nie wiadomo skąd, pojawiły się małe chmurki, rozpoczęły zabawę w chowanego, biegały po całym niebie, zagradzały drogę promyczkom, które płynęły na ziemię. Wiatr zaczął silniej dmuchać, łączka budziła się ze snu. Zabrzęczały pszczółki, które znowu zabrały się do zbierania miodu z kwiatów, ptaszki rozpoczęły swe trele, a motyle rozpościerając skrzydełka, unosiły się nad roślinkami. Wtem jeden z nich, taki najmniejszy motylek usiadł na nosku niedźwiadka i w rezultacie niechcący go przebudził. Miś leniwie otworzył oczy. Przetarł je łapkami. Ziewnął raz i drugi, przeciągnął się. Wiaterek tymczasem nagle zawirował, zatańczył i chłodnym powietrzem orzeźwił go. Najpierw dotknął jego łap. Wniknęła w nie ożywcza siła, miś poczuł, jakby zanurzył je w chłodnym strumyku. Ten przyjemny, orzeźwiający dotyk przenikał coraz wyżej i wyżej, jak prysznic ogarnął ciało, dając energię, przepełniając siłą. Miś łapkami, główką, nóżkami. Wstał, otrzepał futerko, poczuł się odprężony i wypoczęty. Wiaterek wzmagał się, coraz silniej, tańcząc po łące i zachęcając wszystkich do zabawy. W jego rytm pochylały się trawy, kwiatki, a nawet krzewy ruszały swymi gałązkami jak wypocząłem - pomyślał miś. - Jutro na pewno tutaj powrócę, ale teraz już pora wracać do domu. Czeka tam przecież na mnie mama i przepyszny podwieczorek. W tym momencie pogłaskał się po brzuszku i ruszył energicznie, podskakując w rytm podmuchów, w kierunku swego Pożegnanie - wierszem Pt. „Wiewiórka” „Kiedy się wiewiórka z wiewiórkąrozstaje, to do widzeniamówi nawzajem”.SCENARIUSZ ZAJĘCIATEMAT: Jesienne - poznawanie sposobu oddychania przeponowego jako podstawowego ćwiczenia wyciszającego, - doskonalenie umiejętności przyjmowania pozycji Dennisona z jednoczesnym nastawieniem na głęboki relaks i twórczy odpoczynek, - zachęcanie do wykorzystywania zdobytych umiejętności według własnych potrzeb, - budowanie poczucia własnej świeżo zerwane liście, kosz na liście, liście z białego kartonu (nienaturalnie dużych rozmiarów), farby, pędzle, 1. Powitanie dziecka piosenką śpiewaną na melodię "Panie Janie":„Witaj Basiu, jak się masz, jak się masz?Wszyscy Cię lubimy, wszyscy Cię lubimy, listek weź. „Dziecko wybiera sobie listek z kosza, siada na dywanie i kładzie listek przed Zabawy twórczea) „Jak można się bawić liściem?" - naśladowanie wiatru - dmuchanie na liść;- kapelusz, kolczyki - ubieranie siebie w liść;b) Lustro z liścia - "przeglądamy się", stroimy śmieszne miny;c) Propozycje dziecka; d) "Czy liście można usłyszeć?" - liście szeleszczą, szumią;Przyłóż swój listek do ucha i posłuchaj, co mówi Twój listek3. Rozwijanie inwencji twórczej - ilustracja ruchowa piosenki pt. Kolorowe listki (słowa i muzyka D. i K. Jagiełło) 4. " Oddychanie Przeponowe"1. Dziecko kładzie się na kocyk, na brzuchu kładzie sobie listek. Brzuch zamienia się w kołyskę dla listka. Wdech nosem - brzuch podnosi się do góry, wydech ustami - brzuch opada. W czasie wydechu ustami można cichutko wypowiadać "psss..."5. "Pozycja Dennisona "1. Nauczyciel mówi:"Zamknij oczy. Język ułóż do góry na podniebieniu twardym. Oddychaj spokojnie. Wyobraź sobie, że jesteś małym, kolorowym listkiem. Fruwasz, a właściwie tańczysz sobie wysoko, wysoko w powietrzu. Wiatr unosi Cię, aż pod chmury i jeszcze wyżej. Wiatr jest lekki, łagodny. Nuci Ci jesienną piosenką, śpiewa ją specjalnie dla Ciebie. Rozglądasz się dokoła. Widzisz niebieskie niebo, żółte słońce, a może widzisz z wysokości, jakiego koloru jest las, morze, łąka, Twój dom. Za chwilę wiatr opuści Cię na ziemię, w miejscu, gdzie jest Ci dobrze, gdzie czujesz się szczęśliwy." 6. Jesienne liście - malowanie farbami liści wyciętych z białego kartonu, nienaturalnie dużych Gardzelewska B. : Kinezjologia edukacyjna jako wsparcie dla uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych, W: Terapia pedagogiczna. T. II : zagadnienia praktyczne i propozycje zajęć, Red. naukowa Ewa Małgorzata Skorek, Kraków 2004.• Hannaford C. : Zmyślne ruchy, które doskonalą umysł, Warszawa 1998.• Mańkowska I. : Kreowanie rozwoju dziecka : kinezjologia edukacyjna i inne nowoczesne metody terapeutyczne w praktyce, Gdynia 2005.• Opatowiecka M. : Kinezjologia edukacja Paula Dennisona. „Remedium” 1998 nr 10 • Twórcza kinezjologia w praktyce : propozycje dla każdego. Wybór scenariuszy i red. merytoryczna Joanna Zwoleńska, Warszawa 2004, Autor: Czytelnik Portalu Pedagogika SpecjalnaOpublikowano: 16 sierpnia 2016 roku. Paul Dennison (ur. 1941 Kalifornia) jest twórcą kinezjologii edukacyjnej, nazywanej gimnastyką mózgu. Jest to prosta i interesująca metoda terapii zajmującej się różnorakimi zaburzeniami: ruchowymi, uwagi czy trudności w nauce czytania i pisania. Równie z dobrym skutkiem można stosować tę metodę u uczniów zdolnych, młodzieży, osób starszych, indywidualnie i w grupie, niezależnie od wieku i sprawności fizycznej. Według autora, ta metoda „skutecznie uczy i pokazuje w praktyce możliwości wykorzystania naturalnego ruchu fizycznego, niezbędnego do organizowania pracy mózgu i ciała w celu rozszerzania własnych możliwości. Ma korzystnie wpływać na stan równowagi psychicznej, poczucie własnej wartości, lepszą organizację wewnętrzną i zewnętrzną, komunikację ze sobą i z innymi, i w konsekwencji dawać łatwość w porozumiewaniu się, umiejętność podejmowania właściwych decyzji we właściwym czasie, redukcję stresu i naukę szybkiego sposobu rozluźniania się” (wikipedia). Kinezjologia edukacyjna wykorzystuje proste i atrakcyjne dla dziecka ćwiczenia fizyczne opracowane w taki sposób aby zintegrować pracę ciała i umysłu. Gdy mózg jest w stanie równowagi, ożywają naturalne mechanizmy, przywracające harmonię funkcjonowania. Metoda ta opiera się na zestawach, bądź elementach ćwiczeń ruchowych, które oddziaływują pobudzająco na obie półkule mózgowe i system nerwowy. Ćwiczenia można podzielić na cztery zasadnicze zestawy: ćwiczenia wprowadzające ćwiczenia na przekroczenie linii środka ćwiczenia rozciągające ćwiczenia energetyzujące Wszystkie ćwiczenia proponowane przez P. Dennisona należy wykonywać starannie, dość powoli, w urozmaicony sposób i wykorzystując swoją wyobraźnię. Ćwiczenia wprowadzające Ruchy naprzemienne – Ten rodzaj ćwiczeń jest lubiany przez dzieci. Jest bardzo prosty do wykonania i wymaga połączenia ruchu ręki z przeciwległym kolanem. Ćwiczenie przypomina chodzenie w miejscu. Naprzemiennie, raz lewym łokciem dotyka się prawego kolana i odwrotnie, prawym łokciem lewego kolana. Pozycja Cooka – To ćwiczenie rozpoczynamy zakładając lewą nogę na prawą w taki sposób, aby oprzeć kostkę na kolanie prawej nogi. Następnie prawą ręką należy objąć lewą nogę pod palcami. W takiej pozycji należy siedzieć oddychając z zamkniętymi oczami. W następnym etapie ćwiczenia, zmieniamy nogę. Ćwiczenia na przekroczenie linii środka Leniwe ósemki na kilka sposobów – w tym ćwiczeniu koncentrujemy się na ruchu oczu i koordynacji ręki. Leniwe ósemki wodzone kciukiem – Należy stanąć w pozycji prostej i wyciągnąć przed siebie lewą rękę kierując kciuk do góry. Następnie „kreślić kciukiem” w powietrzu znak leniwej ósemki wodząc oczami za ręką. Ruch zaczynamy w lewą stronę do góry. To samo powtarzamy prawą ręką. Aby podnieść stopień trudności tego zadania, można rysować leniwe ósemki obiema rękami jednocześnie. Leniwe ósemki pisane, bądź rysowane kredką – W tym ćwiczeniu należy narysować (najlepiej na dużym) kartonie nieprzerywalnym ruchem leniwą ósemkę. Zadanie wykonujemy po (umownej liczbie) kilka razy każdą ręką: pięć razy lewą, następnie pięć razy prawą. Podobnie jak w ćwiczeniu powyżej, można utrudnić sposób wykonywania tego ćwiczenia rysując leniwe ósemki dwoma rękoma naraz. Leniwe ósemki alfabetyczne – To ćwiczenie polega na narysowaniu leniwej ósemki i wpisaniu do niej liter alfabetu. Proponuję urozmaicenie ćwiczenia poprzez wpisanie co drugą literę występującą w alfabecie: „a, c, e” do części lewej, do części prawej „b, d, f” itd. Słoń – W tym ćwiczeniu, należy stanąć w pozycji wyprostowanej, w lekkim rozkroku, a następnie wyciągnąć lewą rękę przed siebie w przód, (grzbiet dłoni zwrócony do góry), głowę położyć uchem na ramieniu wyciągniętej ręki. W takiej pozycji zaczynamy „rysowanie w powietrzu” leniwej ósemki. Po chwili, ćwiczenie wykonujemy prawą ręką. Motyl na suficie – Tutaj podnosi się do góry głowę i patrzy na sufit. Należy „nosem rysować leniwe ósemki na suficie. Ćwiczenia rozciągające Przyciskanie dzwonka – Należy stanąć w pozycji wyprostowanej, odstawić lewą nogę do tyłu stawiając ją na palcach. W momencie wydechu zgiąć w kolanie nogę stojącą z przodu (prawą), a piętę tylnej (lewej) nogi próbować postawić na podłodze. Natomiast na wdechu podnosić się i prostując przednią nogę oraz podnosząc piętę tylnej nogi, która powinna być wyprostowana. Po tej części ćwiczenia, trzeba zmienić nogi. Ćwiczenie wydaje się skomplikowane, ale w istocie jest proste i przyjemne w wykonywaniu. Sowa – Jedną ręką należy chwycić dość mocno mięśnie przeciwległego barku, głowę powoli odwracać w lewo, a potem w prawo, podbródek pozostaje prosto. Należy wykonać wdech, gdy głowa jest w maksymalnym odchyleniu. Wydech wykonuje się w czasie obrotu głowy. Aktywna ręka – W tym ćwiczeniu podnosi się rękę do góry i chwyta ją drugą ręką. Podniesiona ręka stawia opór ręce trzymającej na wydechu w kierunkach: w stronę głowy, do przodu, do tyłu, od strony ucha. Potem należy zmienić rękę. Ćwiczenie tak jak poprzednie należy powtórzyć kilkakrotnie. Wahadło – Jest to proste ćwiczenie, polegające na opuszczeniu podbródka maksymalnie w dół, następnie poruszaniu powoli głową od jednego do drugiego ramienia. Kobra – Należy usiąść na krześle trzymając sylwetkę rozluźnioną, a dłonie oprzeć na stole. Oddech powinien wyglądać tak jakby od dołu kręgosłupa. W tym ćwiczeniu należy zwrócić szczególną uwagę na swobodnym oddechu. Ćwiczenia energetyzujące Energetyczne ziewanie – W tym rodzaju ćwiczenia, należy położyć palce obu rąk na połączeniu żuchwy ze szczęką (poczuje się to miejsce otwierając i zamykając usta). Należy masować te miejsca i jednocześnie dość szeroko otwierając i zamykając usta oraz udawając ziewanie. Po kilku powtórzeniach ziewanie „na niby” powinno zmienić się w prawdziwe. Kapturek myśliciela – Wskazującymi palcami i kciukami chwytamy małżowiny uszne i masujemy je lekko odciągając do tyłu i lekko ściskając. Masaż małżowin zaczynamy kierować od części górnej do dolnej. Energetyzator – Należy usiąść na dość miękkim podłożu w siadzie skrzyżnym (po turecku). Na wydechu opuszcza się głowę i robi koci grzbiet – zachowując kierunek od góry do dołu. Bibliografia: – Dzionek Elżbieta, Kinezjologia edukacyjna, Wyd. Impuls, Kraków 2007 – Hannaford Carl, Zmyślne ruchy, które doskonalą umysł. Podstawy kinezjologii edukacyjnej, Oficyna Wyd. Medyk, Warszawa 1998 – – – Autorki: Renata Kanwiszer, Katarzyna Wiktorek Materiał nadesłany przez Czytelniczki portalu Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli Inne pozycje z tej kategorii:

kinezjologia edukacyjna paula dennisona ćwiczenia